Als we het over Cantodiscanto hebben, komen we bij een ensemble met een serieuze geschiedenis op haar naam: het ensemble rond snarenman Guido Sodo werd al in 1983 in Napels opgericht als “Cantoediscanto” en was eigenlijk bedoeld als een soort antwoord op -of voortzetting van- wat Musicanova, het ensemble rond Eugenio Bennato, in de tweede helft van de jaren ’70 gedaan had: de rijke liederenschat van het zuiden van Italië onder de aandacht brengen.

Na een kort verblijf in Modena verkaste Sodo naar Bologna en werd de groep, na enkele personeelswissels, omgevormd tot het vijftal dat tot vandaag de dienst uitmaakt: naast Sodo en multi-instrumentalist van het eerste uur, Paolo Caruso, werd Frida de vaste vrouwelijke stem, kwam Giovanni Calcaterra de vaste bassist en Ivan Valentini bespeelt de sax. Een grote evolutie, die de groep in de loop der jaren heeft doorgemaakt, is het verschuiven van het repertoire: waar dat vroeger nogal wat covers en traditionals bevatte, staan op deze nieuwe plaat haast enkel nog eigen werk, dat weliswaar voornamelijk uit de pen van Sodo vloeide, maar waar ook de andere groepsleden aan bijdragen. Ook de Palestijn Faisal Taher, een man waar de band al ruim twintig jaar mee samenwerkt, leverde een song, “Dahiya” aan en op de gastenlijst staan indrukwekkende namen als die van Riccardo Tesi, Marco Cappelli, Elio Pugliese, Fabio Sodano en Simone Zanchini, naast nog zo’n half dozijn anderen.

Die moesten, omwille van de Covid-pandemie voornamelijk op afstand aan de nummers samenwerken,-vandaar ook de titel van de plaat-, maar dat beïnvloedt nauwelijks de samenhang van de plaat. Die bevat in totaal tien nummers, waarvan “Dimentica” in twee versies aanwezig is en ruim drie kwartier muziek, die je als”akoestische wereldmuziek” kunt omschrijven. Die notie moet echter heel ruim begrepen worden: er zitten stukken Portugese fado tussen, maar ook Braziliaanse accenten, naast de vaste ingrediënten uit het Mediterraanse deel van de wereld. Aan de tekstzijde zit je met een heel multiculturele inslag: naast de hoofdmoot, die in het Napolitaans gezongen wordt, en naast het al vermelde Dahiya”, dan Palestijns van origine is, heb je een flink deel aan Portugese teksten, geïnspireerd door werk van Fernando Pessoa, en gebruikte Sodo deze keer ook oud en hedendaags Italiaans.

De pandemie en de invloed ervan op zowat iedereen ter wereld, vormen een tweede rode draad van de plaat: “Una Farfalla Fra Le Dita”, te vertalen als “een vlinder tussen de vingers”is een tekst van journaliste en kinderboekenschrijfster Janna Carioli over geweld tegen vrouwen, een fenomeen dat in Italië sowieso van alle tijden is, maar tijdens de pandemie heel kwalijke vormen aannam. “Dimentica”, dat, zoals gezegd, in twee versies op de plaat staat, is dan weer een opsomming van frustraties omwille van het verlies van waarden en het in vergetelheid geraken van waarden en normen, die we als mensheid generaties lang gehanteerd hebben, maar door de pandemie zwaar onder druk kwamen te staan.

Dat is het soort dingen, die je mag verwachten op deze heerlijke plaat, waarop erg knap gemusiceerd wordt door mensen met tonnen ervaring en die al decennia lang trouw blijven aan hun principes, zonder nochtans nodeloos in herhaling te vervallen. Enige kennis van het Italiaans mag dan wel aanbevolen zijn, een stel ontvankelijke oren is even onontbeerlijk. Cantodiscanto heeft volgend jaar een verjaardag te vieren: zijn veertigste. Ik mag hopen dat daar een tourneetje richting onze contreien inzit !

(Dani Heyvaert)